Przestępczość jest jednym z tematów, które wolimy omijać, identyfikować jako niedotyczące nas, odsuwać od siebie na bezpieczną odległość i zamykać za szybami telewizorów, które chronią nas przed bezpośrednią, realną konfrontacją z tym, co dzieje się zawsze na cudzych podwórkach. Szersza, ponadindywidualna perspektywa uświadamia nam jednak, że nasza dzielnica, miasto, kraj, to jak najbardziej wspólne podwórka, przestrzenie, za które wszyscy bierzemy odpowiedzialność i na które nie warto zamykać oczu, nawet, jeśli to, co zobaczymy wzbudzi w nas dyskomfort, zaburzy estetykę, wpędzi w przygnębienie. Każda z tych emocji jest bowiem punktem wyjścia do uruchomienia krytycznej refleksji a w konsekwencji – puntem zapalnym zmian. W statystykach przytaczanych co jakiś czas przez media rzadko kiedy znajdziemy krzepiące informacje – przestępczość, zwłaszcza wśród nieletnich, z roku na rok rośnie a obecność tego zjawiska staje się niemalże oczywistością. Dla tych, którzy wciąż nie przechodzą nad nim do porządku dziennego, mają w sobie reakcyjność i niezgodę na pozostawianie trudnych spraw samym sobie i chcą pomagać osobom pozostającym w konflikcie z prawem, powstały studia na kierunku pedagogika – pedagogika resocjalizacyjna i penitencjarna.